Weer zwanger raken, dat ging niet vanzelf!

Blog Layout

Doortjes Blog

Titel dia

Schrijf uw onderschrift hier

Knop

Weer zwanger raken, dat ging niet vanzelf!

Gastblogger Eva vertelde eerder dat ze op dit moment zwanger is van haar derde kindje en dat ze al twee kinderen heeft in de puberleeftijd. Ze vertelt vandaag over de lange weg naar deze zwangerschap;

We stonden in de zomer van 2016 met de caravan en de kinderen op een Camping in Nederland toen mijn dochter haar armen om mijn buik sloeg en vroeg : "Mama, kan jij niet gewoon weer een baby krijgen? "

Het was alsof ze recht mijn hart in keek. Ik wilde heel graag nog een kindje, maar de situatie was niet geschikt. Ik had nog geen zelfstandige woonruimte gevonden in Almere en ik had nog geen vast contract bij mijn werkgever. Door de afspraken in het convenant was het voor mij niet mogelijk om bij mijn nieuwe vriend in te trekken, die 125 km verderop woonde.

Drie maanden later veranderde een deel van dat verhaal, doordat ik inlootte op een klein appartementje met 2 slaapkamers. Samen met Marco en de hulp van lieve vrienden, kon ik in 18 dagen verhuizen naar eindelijk mijn eigen plekje.Rond dat moment besloten wij om de anticonceptie los te laten.

De eerste periode waren we er niet veel mee bezig, bij mijn dochter was het zwanger worden niet vanzelf gegaan. En we hoopte dat met een beetje geluk ik net als bij mijn zoon spontaan zwanger zou worden. Ik wist dat ik het Polycysteus Ovarium Syndroom , kort afgekort PCO's heb. Op mijn eierstokken vormen cystes en dat remt een normale cyclus.

Het nieuwe leven met 2 deeltijd kinderen, een relatie op afstand deed de tijd vliegen naar de zomer van 2017, wederom op de camping. Waar Marco en ik in gesprek raakten over onze toekomst. Hoe graag wilden wij nog samen een kindje en hoever wilden we gaan om deze droom waar te maken. Zouden we het aan het toeval over laten? Of zouden we toch in overleg gaan met een arts? Ik wilde niet dat ik met spijt zou terugkijken op mijn leven en zo besloten we om in actie te komen.

Dat najaar belandde we bij de afdeling Fertiliteit in het ziekenhuis. Ik dacht even een pillenkuurtje en dan zou het wel lukken. We kwamen bedrogen uit. Na een serie onderzoeken, belandden we via de VU in het AMC op een afdeling die specialistisch werk doet, wat enkel in Nijmegen ook uitgevoerd wordt. Inmiddels was het al midden 2018 geworden. De vakantie op de camping, weer samen met de kinderen maakte dat de tijd tenminste wat minder langzaam voelde. Want bij dit soort specialistische afdelingen is de wachttijd lang. Zelfs voor een voorlichting over IVF en ICSI moesten we op een wachtlijst

In het AMC werd duidelijk dat wij in aanmerking kwamen voor ICSI. Bij ICSI halen ze bij mij eicellen weg en die bevruchten ze dan 1 op 1 met de zaadcellen van mijn partner. Om dat te kunnen doen moest ik eerst aan een pillenkuur en vervolgens zou ik door middel van injecties de eicellen laten groeien.

Na die vakantie kreeg ik na een aantal omzwervingen binnen "mijn" school mijn eigen kleuterklas. Ik stortte me lekker op mijn werk en de kinderen. De eerste avond van een cursus over beginnende gecijferdheid brak een mijlpaal aan.

Ik moest mijn eerste spuit zetten. In die tijd wist bijna niemand van het traject waarin we zaten. Daar zat ik in de auto, want zo'n injectie moet rond een bepaald tijdstip en dat viel gelijk met mijn cursusavond en ik prikte mezelf voor het eerst in mijn buik. De pijn viel me mee, maar het voelde wel raar. Vervolgens ging ik zo snel mogelijk over tot de orde van de dag. In november hadden we de eerste pick-up van eicellen en er ontstond 1 bevruchting. Eind van die maand werd duidelijk dat er geen zwangerschap was ontstaan. We waren een dag verdrietig, maar omdat ik al 2 prachtige kinderen heb rondlopen, konden we het hele traject relativeren.

Vlak daarna konden we verder voor een 2e ronde. Omdat ik geen 22 meer ben maar 42 begonnen we de tijdsdruk wel te voelen. Je krijgt in Nederland 3 rondes ICSI vergoed en die moeten gestart zijn voor de 43ste verjaardag, van de vrouw. Die eicelpick-up leverde 5 bevruchtingen op. 1 verse terugplaatsing en 4 cryo's die in de vriezer gingen. Uiteindelijk werd het ons eerste eskimootje die succesvol bleek.

In de laatste periode kreeg mijn oudste wel lucht van dat er wat speelde. Ik speelde deels open kaart met hem, dat we bezig waren met een traject, maar niet gedetailleerd.

De eerste weken was de onzekerheid enorm, met extra echo's kwamen we de eerste weken door. Na een goede echo met 9 weken, besloten we het mijn pubers te vertellen. Met een foto die Marco en ik maakten op het strand en een ingepakt rompertje. Mijn zoon knikte met een grote grijns op zijn gezicht, toen hij door kreeg wat het cadeautje was en mijn dochter stortte zich huilend van geluk in mijn armen. De cirkel was rond..