De eerste keer dat het mis ging...

Blog Layout

Doortjes Blog

Titel dia

Schrijf uw onderschrift hier

Knop

De eerste keer dat het mis ging...

Gastblogger Clair stelde zichzelf vorige week voor, ze vertelde toen al dat hun wens voor een tweede kindje helaas nog niet vervuld is. Vandaag neemt ze jullie mee naar haar zwangerschap van eind 2017, die helaas in een miskraam eindigde...

Vorige week gingen we kort terug naar juli 2017. Mijn spiraal was eruit en ik had gelukkig gelijk weer een normale cyclus. 2 november 2017 hadden we al een positieve test, zo spannend! Ik was nu veel banger dan bij de zwangerschap van Luuk, omdat ik nu veel bewuster was van het feit dat het krijgen van een kindje niet vanzelfsprekend is en er nog van alles kan gebeuren nadat je getest hebt. Ik was heel bang het idee te verliezen, waar ik zo erg naar verlangde. Ongeveer anderhalve week later kwam moeders voor moeders, ik wilde graag meedoen net als bij Luuk. De test was niet zo donker als we hadden gehoopt en volgens die mevrouw kon dat zijn omdat er wat "foute" testen tussen zaten. Ik was ook natuurlijk net aan 6 weken. Geen reden tot paniek. Ik kreeg er nog eentje van haar om een week later te doen. Onder het mom van "een donkerdere test is leuk voor in het plakboek".

Een week later deed ik vol goede moed de tweede test, maar deze was lichter.. Shit... Ik belde meteen de verloskundige en vroeg ik haar of dit kon betekenen dat ik een miskraam kreeg. Ik had pas rond week 8 een echo gepland, dus moest nog even afwachten. Een paar dagen later was de sinterklaasintocht. Ik had al de hele dag last van mijn rug, maar dacht dat het kwam door het vele tillen van Luuk die dag. Die avond was ik alleen thuis en toen ik naar de wc ging zag ik bloed bij het afvegen... Ondanks dat ik me erop ingesteld had, schrok ik toch heel erg. Toch maar weer even de verloskundige bellen. Volgens haar kon dit van alles betekenen, maar in combinatie met de lichtere testen wist ik eigenlijk wel genoeg.. Het bloed bleef een dag weg en ik kreeg toch stiekem weer hoop (stom he?).

Twee dagen later, op het werk, begon het bloeden weer en flink ook. Ik wilde niet meer wachten en nu gewoon weten waar ik aan toe was. De verloskundige regelde een spoedecho voor later op de dag in het ziekenhuis. Sander mocht gelukkig ook weg van het werk, dit moesten we toch samen doen. In het ziekenhuis bleek al snel dat ze iets kleins zagen, maar eigenlijk wist ze niet eens zeker of dit überhaupt wel het vruchtzakje was of gewoon vocht. Omdat ze de zwangerschap niet daadwerkelijk in de baarmoeder zagen, moesten ze dit volgens protocol een "Zwangerschap Onbekende Locatie" noemen. Ik lag daar en probeerde mijzelf groot te houden. Hier moesten we toch niet al te moeilijk over doen? We zagen niet eens wat en dit hadden we zien aankomen toch? Ik probeerde mezelf rustig te houden en wilde niet huilen. De verloskundige in het ziekenhuis was heel lief en zei dat dit voor ons vast heel schokkend moest zijn en dat we echt wel verdrietig mochten zijn. Nou, in dat geval…. Jup, de sluizen gingen open.

Ik had in de afgelopen weken stiekem al zo uitgekeken naar Juli 2018 en ik voelde me van binnen leeg en verdrietig. Ik ervaarde een soort verdoofd en rouwend gevoel. Ik schaamde me er ook een beetje voor, omdat ik het gevoel had dat dit niet ‘mocht’ bij dit termijn. “Andere vrouwen hebben het veel erger en dit valt harstikke mee”. Maar... Ondanks dat die testen een voorbode waren, kwam het voor ons echt als een schok. Ik vond mezelf zo naïef. Door de nasleep kon ik mijn gevoelens lastig een plekje geven. Mijn HCG was nog iets te hoog en klopte niet met hetgeen ze zagen (niks dus). Om de paar dagen moest ik opnieuw bloed laten prikken en toch maar weer een echo ("ja ja, nu weet ik wel dat er echt NIKS te zien is"). Het HCG bleef lichtjes stijgen en omdat ze de zwangerschap niet ín de baarmoeder hadden gezien, hielden ze het in de gaten. Gelukkig besloot het HCG na een paar weken eindelijk te gaan zakken en mocht ik om de week bloedprikken. Al met al werd ik halverwege Januari 'schoon verklaard'.

Door al die extra echo's en het bloedprikken, werd ik elke keer geconfronteerd met het feit dat deze zwangerschap niet goed gegaan was. Maar, nu konden we wel verder gaan en daar verlangde ik naar. Volgende week zal ik jullie vertellen hoe het verdergaan ons vergaan is.

Hopelijk lezen jullie weer mee!

Liefs Clair