In het ziekenhuis

Ik werd, zoals altijd, heel goed opgevangen in het ziekenhuis en kon meteen mee voor een test op blaasontsteking. De uitslag duurde en duurde maar, inmiddels was het eind van de ochtend en bleek dat ik toch geen blaasontsteking had.

Toen volgden natuurlijk nog meer onderzoeken.... echo's, nog een echo, een test, nog een test... overleg met de gynaecoloog, nog een overleg en toen werd ik opgenomen; het zag er niet goed uit. Ik kreeg sowieso al om de week een test of mijn baarmoederhals zich al optrok (daarna volgt ontsluiting) en door een tweeling gebeurt dit vaak eerder, door het gewicht op de baarmoederhals. Deze test was altijd goed, tot aan vandaag... het ging hard en dat was niet de bedoeling, ik mocht geen ontsluiting krijgen, want ik was nog niet eens 25 weken zwanger!

Ik werd opgenomen, het was 5 December! Ondertussen kreeg ik foto's van Thijs met sinterklaas op het kdv doorgestuurd en belde ik Dustin dat ik moest blijven, hij werkte toen nog op zo'n 1,5 uur rijden, dus hij kwam meteen naar het ziekenhuis. Ik was enorm verdrietig, want wij zouden 's avonds Sinterklaas vieren en ik voelde mij schuldig naar Thijs!

Daarnaast werd ik geïnformeerd dat ik overgeplaatst zou worden naar een ziekenhuis in Amsterdam als ik ontsluiting zou krijgen, omdat zij een betere premature zorg konden leveren voor de baby's. En daarnaast was het nog de vraag of ze dan wel iets zouden kunnen doen, aangezien ik nog heel vroeg in de zwangerschap zat.

Al met al was het heel heftig en heb ik heel wat af gehuild. De hormonen hielpen ook mee... ;)

Toch een oplossing

Na veel overleg kreeg ik een behandeling uitgelegd die nog niet veel gedaan werd; ik kon een pessarium in laten brengen die mijn baarmoedermond dicht zou houden. Een pessarium is eigenlijk een voorbehoedsmiddel, maar wordt sinds een aantal jaren ook gebruikt om de kans op vroeggeboorte te verkleinen.

Ik besloot meteen dat ik dit wilde. Natuurlijk kan een pessarium niet alles tegenhouden, als er weeën zijn, dan moet hij verwijderd worden en zouden de baby's alsnog veel te vroeg geboren worden, maar het was een oplossing, samen met bedrust.

Weer naar huis

Na het plaatsen van het pessarium, waar ik mij nog op verkeek, want het deed flink pijn... de gynaecoloog wilde stoppen, maar moest doorgaan van mij, haha! Ik wilde deze oplossing niet voorbij laten gaan doordat het pijn deed. Even doorbijten en toen mocht ik naar huis, net op tijd voor Sinterklaasavond... met strikte bedrust en we moesten meteen bellen als er iets zou gebeuren. 

Bedrust

Ik mocht dus vrijwel niets meer doen. Liggen op de bank en in bed... naar de wc of onder de douche en dat was het wel. Ik vond dat best heftig, Thijs was bijna 3 jaar en ik kon heel weinig met hem doen. Dustin moest gewoon naar zijn werk en was 5 dagen in de week onderweg. Ik lag op de bank en Thijs heeft de Ipad toen goed gebruikt, haha!

Mijn ouders waren bijna dagelijks bij ons thuis. Zij draaiden toen mee met ons gezin. Ze gingen met Thijs naar buiten, wandelen, naar de speeltuin... allemaal dingen die ik niet meer mocht doen. Ze kookten voor ons, deden de was (die ik dan op de bank kon opvouwen) en alles liep daardoor gewoon door.

Thijs ging in die tijd 3 dagen in de week naar het kdv, dan bracht Dustin hem 's ochtends vroeg weg en haalde mijn ouders hem op, ik ging heel soms mee, maar durfde dat de eerste weken niet echt. Hoe verder ik in de zwangerschap kwam, hoe meer vertrouwen er kwam dat het goed zou komen en toen deed ik wel iets meer.

Uiteindelijk heb ik 11 weken op de bank en in bed gelegen. Ik keek series, las boeken, maakten plannen voor als ik weer iets zou mogen doen, haha! En hoewel de dagen soms lang duurden, wist ik dat het nodig was en vlogen de weken uiteindelijk voorbij.

Het enige wat ik heel verdrietig vond was dat we nog veel dingen moesten uitzoeken voor de meiden. Veel dingen kon ik vanaf de bank bestellen, maar Dustin is samen met Thijs een bedje en commode in de winkel gaan halen. Daar kregen ze een opmerking of de moeder niet mocht meebeslissen... toen hebben ze maar even uitgelegd dat dat niet kon (alleen op afstand) en toen ik dat hoorde voelde ik mij erg verdrietig, alsof ik een moeder was die het niks interesseerde.

Het was voorbij!

Ik ben er van overtuigd dat het pessarium de levens van onze meiden heeft gered, hoe heftig dat ook klinkt. Met 36 weken zwangerschap werd hij verwijderd en ik ben 2 dagen later bevallen, het ging razendsnel. Wij kwamen om 7.30u in het ziekenhuis aan en de meiden zijn om 12.07u en 12.11u geboren. Als ik eerder weeën had gekregen, dan hadden ze niks kunnen doen, daar geloof ik echt in. 

En hoewel ik net bevallen was van een tweeling, stond ik lekker naast mijn ziekenhuisbed. Ik hielp om de meiden in bad te doen, ze aan te kleden en ook toen we uiteindelijk thuis waren en zelfs 2 kraamhulpen hadden, zette ik lachend de was aan en pakte de stofzuiger om alles even lekker schoon te maken.

Ik moest van de ene kraamhulp 's middags in bed liggen en dan ging ik boven gewoon lekker rommelen in de babykamer, ik ging echt niet rusten hoor, haha! Ik was zo blij dat ik alles weer mocht en kon doen!

De bedrust was dus best heftig, maar ik ben ontzettend blij dat het zo kon en ik daardoor 2 prachtige meiden op de wereld mocht zetten. Hoe vervelend ook, ik zou het zo weer opnieuw doen!