Het zoontje van
gastblogger Saskia
werd geboren na 34 weken zwangerschap. Vandaag vertelt ze over haar zwangerschap en hoe zij de vroeggeboorte heeft ervaren...
Iets meer dan 32 jaar geleden werd ik met 31 weken geboren. De indrukwekkende foto’s uit die tijd staan op mijn netvlies gebrand. Naast mijn vroeggeboorte werd ook mijn broertje te vroeg geboren en werden er de afgelopen jaren vier neefjes (flink) te vroeg geboren.
Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik dit dan ook meteen met de verloskundige besproken; er werd mij op het hart gedrukt dat dit zeker niet bij ons het geval hoefde te zijn.
Na bloedverlies met 27 weken zwangerschap werd ik in het ziekenhuis opgenomen en bleek het al enorm te rommelen.
Na enkele dagen mocht ik gelukkig naar huis maar gezien het grote risico op vroeggeboorte was dit met absolute bedrust waarbij ik alleen op mocht staan om naar het toilet te gaan of om even te douchen. De begrafenis van mijn oma heb ik in die tijd hierdoor moeten missen.
De weken vielen zwaar, er is veel tijd om te piekeren in een periode waarin je veel zorgen hebt. Af en aan werd ik opgenomen in het ziekenhuis met iedere keer gelukkig vals alarm. We mochten alvast een bezoek brengen aan de neonatologie, zodat we een beeld hadden van de plek waar ons kindje terecht zou komen. Iedere dag was weer een dag winst.
Toen ik 34 weken zwanger was is Julian geboren met een gewicht van 2600 gram (wat best flink is voor de termijn!). Ik heb hem gelukkig nog even bij mij mogen hebben voordat hij door de kinderarts mee werd genomen naar de neonatologie.
John en ik hadden van te voren afgesproken dat hij met Julian mee zou gaan dus ik bleef alleen achter. Julian kreeg meerdere onderzoeken en John blijft lang weg waardoor de zorgen toenemen. Na enige tijd kwam John terug en praat mij bij over Julian, die inmiddels 1.5 uur oud is en een plekje heeft gekregen in de couveuse.
We gaan meteen naar hem toe en gelukkig mag hij daar even uit de couveuse om te knuffelen. We krijgen te horen dat hij, omdat het niet lukt een infuusje te prikken, een kleine operatie krijgt waarbij er een navellijntje (infuus via de navel) wordt aangelegd.
De opa’s en oma’s zijn inmiddels in het ziekenhuis aangekomen maar helaas kunnen zij Julian maar heel kort even zien omdat hij precies dan mee moet met de artsen.
Ik vind het heel lastig om Julian niet bij me te hebben en de zorg voor hem uit handen te moeten geven. Ik ben dan ook blij als ik ’s nachts opgehaald word omdat hij onrustig is, terwijl de hele wereld slaapt kan ik voor mijn gevoel voor het eerst iets voor mijn zoon betekenen. De volgende ochtend ga ik zodra ik wakker ben naar de neonatologie. Je hebt een mooi bord boven de couveuse gekregen met je naam en een prachtige foto.
Hoe onze tijd met Julian op de neonatologie er uit heeft gezien lezen jullie volgende week....