We zaten in de auto en wilden natuurlijk gelijk onze ouders bellen en familie en vrienden die het wisten een berichtje sturen. Tegen Luuk hadden we gezegd dat de baby ziek was en dat we niet wisten of de baby wel geboren kon worden. Voor nu was dat even genoeg informatie voor die kleine vent. 

Daarna belden we de verloskundige en zij regelde voor ons een echo in het ziekenhuis van Roermond, voor de week erop. Mijn ouders kwamen naar Roermond om op te passen in het ziekenhuis, zodat Luuk niet wéér mee hoefde. Het was al verwarrend genoeg. Eerst hadden we een echo bij een echoscopist. Ze twijfelde meteen en had een ‘niet pluis’ gevoel, al kon ze niet goed aangeven wat er mis kon zijn. De baby was wel weer een stukje gegroeid, maar de zorgen blijkbaar ook. Ze wilde graag dat er ook een gynaecoloog naar zou kijken, dus we moesten naar een ander deel van het ziekenhuis. Daar kregen we weer een echo en ineens hoorden we het hartje. Pfff oke… Hier hadden we niet op gerekend en we braken allebei. Daar zaten we dan, huilend te kijken naar ons kindje dat we in ons hoofd al in onze armen hadden gehouden, maar in het echt vrijwel zeker niet zou gebeuren. Het leek toch gewoon een compleet kindje? Ik zag er niets geks aan, maar goed wij hebben er ook niet voor geleerd. Haar woorden waren echter duidelijk. 

"Jullie moeten naar een medisch ziekenhuis om te laten onderzoeken met welke afwijking we te maken hebben." Weer kregen we te horen dat we dit gelijk moesten doen, gezien het termijn. De laatste dagen van onze vakantie waren we bezig met het regelen van een afspraak in het AMC, dat zou de week daarop zijn. Onze gedachten gingen alle kanten op; van hoop houden naar doemscenario's bedenken. 

Niemand kon ons vertellen wat er precies aan de hand was. Was ons kindje levensvatbaar? Had het 'alleen maar' een lichamelijke afwijking? We hadden geen idee waar we rekening mee moesten houden. Een paar dagen nadat we thuis waren gekomen, de dag voor onze afspraak in het AMC, begon ik te bloeden... Ik riep Sander en mijn eerste gedachte was dat het kindje inderdaad een ernstige afwijking had.. “Ik geloof dat de baby de beslissing voor ons heeft gemaakt en dat het niet meer leeft“, zei ik tegen Sander. 

We belden het ziekenhuis en we mochten gelijk komen om een echo te maken. En daar zagen we het beeld waar we zo bang voor waren... Ons kindje, dat 13 weekjes heeft mogen groeien in mijn buik, ineengedoken op de echo. Geen hartje meer. Het hartje dat we 6 dagen daarvoor nog hadden gehoord. Er moest nog een gynaecoloog komen om te bevestigen dat het kindje inderdaad niet meer leefde en daar lag ik dan.. We waren ontroostbaar. 

Door onze tranen heen kregen we de opties te horen. Ik mocht het kindje op de natuurlijke manier vanzelf laten komen, in het ziekenhuis met medicijnen laten opwekken of een curettage laten uitvoeren. Ik koos voor het eerste en we gingen naar huis. Ik was als de dood voor medicijnen of een narcose. Ik moest de dag later terugbellen om een afspraak te maken, zodat ze konden zien hoe het vorderde en zodat we eventueel de opties konden bespreken. 

Een paar dagen later waren we terug in het ziekenhuis. Ik bloedde nog steeds, maar er was geen verandering te zien. Het kindje zou nu waarschijnlijk niet meer vanzelf komen en met dit termijn was dat eigenlijk ook niet verstandig, gezien het bloedverlies dat erbij kon komen kijken. We moesten nu eigenlijk gaan kiezen tussen de twee overgebleven opties: onder begeleiding met medicatie opwekken of een curettage. Omdat ik begreep dat een curettage na het gebruik van de medicijnen vaak alsnog nodig was, koos ik voor de curettage. Ik kon pas een week later geholpen worden, dus we moesten nog even geduld hebben. 

Diezelfde avond na de afspraak begon ik ineens heel bang te worden. Wat nou als het kindje toch ineens wél kwam en wat nou als er iets ergs zou gebeuren. Straks zou Sander niet wakker worden en zou hij me badend in het bloed vinden.... Oké, ik draaide door. Ik maakte mezelf letterlijk ziek van angst. Ik voelde me zo ontzettend schuldig tegenover ons kindje, maar het moest eruit. 

Twee dagen later trok ik het niet meer. Ik durfde die avond niet meer te gaan slapen en ik mocht naar het ziekenhuis. De dienstdoende gynaecoloog had heel goed door dat ik eraan onderdoor ging en gaf aan dat ik op de spoedlijst kwam voor de volgende dag. Het enige nadeel was dat ze niet wisten wanneer ik geholpen zou worden en het kon heel lang duren. Prima, zo lang ik maar het idee had dat ik geholpen ging worden. Volgende week wil ik jullie graag vertellen over hoe het verder ging na mijn opname in het ziekenhuis.